Sonsuzluğa Yürüyüş

İri bir siluet belirdi tepenin hemen ardından, güçlü elleriyle, bir atlayışta aşağı doğru kaymaya başladı, tepenin eteklerinde durmayı başarabildi. Atlarken dağılan cüppesini düzeltti, baltasının kayışını kontrol etti.
Yoluna devam etti iri adam, şaman Valfar... Tüm kabilesi savaşta kahramanca ölmüştü, onlara saldıran şövalye birliği de ölümle tanışmıştı, o zaman anlamıştı ki, savaşta bir kazanan yoktu...
Dört yıldır -günleri saymamıştı, sadece tahmin edebiliyordu- münzevi hayatı sürüyordu, kimi zaman hanlara uğruyor, kuzeyde kabilelerin durumunu öğreniyordu. Barbarlar savaşı daha başlarda kaybetmişti, kabileler arasındaki anlaşmazlıklar sonlarını getirmişti.
Daha da kötüsü, tüm dünya birbirine girmişti, tüm ırklar, dinler... Bu savaşı önlemenin bir yolu yoktu, bu lanet savaşta yer almadığı için de mutluydu, ne de olsa uğruna savaşabileceği hiçbirşeyi kalmamıştı.
İçinde bulunduğu ormanın ruhunu hissetti, Bretonniadaydı, barbarların yok olmuş ülkesine en yakın ülkeydi burası ve en büyük düşmanlarının topraklarıydı, şövalyelerin memleketi...
Bu düşünceleri kafasından atmaya çalıştı, uyuyacak bir yer bulmalıydı, ormanda güvendeydi, boş bir ağaç kovuğu aramaya başladı yatak olarak, pek rahat olmasa da...

Valfar, deneyimli bir savaşçıydı, güvende olduğundan emin de olsa, ormanın ortasında derin bir uykuya dalacak değildi.
Ağacın dibine bir süvarinin yaklaştığını farketmişti fakat uyanmakta yine de zorlanıyordu, kaç gündür durmaksızın yol alıyordu sonuçta...
Kovuğun içinde el yordamıyla baltasını buldu ve ayağa kalktı, barbar demirciler tarafından hazırlanmış zırhının görünmemesi için cüppesini düzeltti ve aşağıdakine seslendi Breatonnia dilinde, Barbar aksanını elinden gelince saklamaya çalışarak:
"Kim vardır orada?"

Adam cübbesini,kendisini topladı.Cevap verdi

''Kim var orada?''

''Ben Adalet Tanrısı Thrandail'im.Sen kimsin yabancı?' diye sordu.Adamın biraz tehlikeli olduğunu seziyordu ama gözlerinin ardında intikam,yalnızlık ve bir özlem seziliyordu.Adamın görünüşünden insan topraklarının uzaklarından geldiği anlaşılabiliyordu.Sanırım yabancıları sevmiyordu.Elindeki balta bunun göstergesiydi.

''Daha fazla boynumun tutulmasını bekleyemem.İnecek misin?Seni yiyecek değilim.Kılıcım hala kınında.Baltanı orda bırakmanı tavsiye ederim.''

Karşısındaki adam ona adalet tanrısı olduğunu söylemişti ve Valfar adama dikkatle baktığında onun bir elf olduğunu görüyordu. Dövüşmek gibi bir niyeti yoktu belli ki, baltasını kayışın yardımıyla sırtına astı ve bir dalı sarkıtarak yere indi, adamın tam karşısına:
"Adalet tanrısıı? Biz küçük tanrılara inanmayız, elf. Ben kuzeyden, Karöfkesi kabilesinin şamanı Valfar. Biz inanırız ruhlara, bize yardım eden, bizi bırakmayan ruhlara. Tapınaklarında oturup kendilerine kesilen kurbanları izleyen tanrıcıklara değil..."*
diye cevap vermişti, Valfar barbar aksanını önlemeye çalışmadan.

*: Yazıdaki imla hatalarının nedeni Valfar' ın barbar aksanı

Bu uzun kulaklı, kendini tanrı sanan delinin onu aşağılaması sinirini bozmuştu, cılız bir elfi rahatlıkla haklayabilrdi fakat bu pek de adil bir dövüş olmazdı...
"Elfler aşağılarken bizi, biz onurumuz için dövüşteydik, elf..." diye başladı sözüne Valfar, bu adamın kendisinden daha acınacak bir halde olduğuna emindi, kendini tanrı sanıyordu, kabilesi katledildiğinde, intikamını alana kadar gülmemeye, eğlenmemeye yemin etmese kahkahalarla gülerdi bu elfe:
"Ben Karöfkesinden Valfar dediğim gibi, duymamışsındır namımızı, küçük bir kabileydik... Bilirsin biz barbarları, kabilelerin -bir an kelimeyi hatırlamaya çalışarak- federasyonuyuz, kabileler dağılınca, zayıfladık... Şövalyelere karşı koyduk uzun süre ama sonra güçten düştük. Sayımız azdı ama ruhlar bize yardım etti benim şaman öğretilerimin yardımıyla. Kimi zaman su geldi yardımımıza kimi zaman toprak kimi zaman ise kurtlar. Son savaşta, kahramanca dövüştük, karşıdaki Bretonnialıları öldürdük, ama kabilemden kalan tek kişi, benim...." diyerek bitirdi sözlerini.

Elfin, şaman öğretisini anlamayacağına emindi Valfar, keçeleşmiş saçlarını eliyle kaşırken: "Ölecekler masum değil, İntikamım kötülerle... Eğer bana yardım edecek gücün varsa, anlat..." dedi.

ps: bu rp biraz kısa oldu, 5 dakikalığına girdim o ara yazdım

Valfar, bir elfin kendisine öğüt vermesine daha da sinirlenmişti: "Zaten silahlar konusunda ustayım, elf ve ben bir şamanım hep dediğim gibi. Kabilem için sayamayacağın kadar balladlar söyledim!".
Valfar, diğer kabilelerin şamanları gibi, aynı zamanda kabilesinin ozanıydı. Davulunu bırakmıştı ayrılmadan önce, uzun zamandır hiç ballad söylememişti.
"Peki ya sen niye buradasın? Kimsin, nesin, nereden gelirsin?" diye sordu Valfar, elfe.

Valfar öyküsünü anlatmaya başladı:
"Ben Kuzeyden gelen Valfar. Barbar Federasyonu' ndaki Karöfkesi adlı ufak kabiledenim. Federasyon dağılana kadar, Bretonnia' ya ve diğerlerine karşı kahramanca savaştık. Fakat kabilelerin arası bozuldu, Federasyon dağıldı. Biz de büyük Bretonnia ordularına karşı tek kabile olarak savaştık. Sonunda kaybettik, tüm kabilem öldü, ben de onların öcünü alacağım, gerek Bretonnia kralından gerek diğer Bretonnialılardan!" dedi ve kardeşlerinin anısına yüksek sesle, derinden gelen bir sesle kükredi.